OS CROMOSOMAS X Y EN NEGRIÑA DOS GALEGOS
Arde o monte Pindo, arde Galicia aos cachos. Parecera que non importara a ninguén que parte importante do noso patrimonio fose queimada impunemente aos poucos, con nocturnidade e alevosía e sen que se atope solución para parar esta traxedia . A historia repitese teimudamente, e seguimos a ser portada das páxinas de sucesos, de sucesos graves que a cidadanía vai asumindo como imposibles de parar, como si foran parte de nós e da nosa vida cotián. Parte dunha historia feita de traxedias que se asumen e se dan por normais nun pobo que esta afeito a que no noso ADN como pobo haxa un cromosoma específico que nos predispón a esta especie de fagocitismo tráxico do medio natural, xa sexa por medio do lume, as máquinas excavadoras ou o formigón, que tanto lle ten que se queime unha fraga, se formigone o adro dunha igrexa, ou se encha de sulfatos, cianuros e lodos as rías, ríos e os encoros, se parafuse unha montaña ou se urbanicen os cumes das serras e se enchan de xigantes de aceiro e latón.
Mareas negras de piche e cinza. Tanto ten. O negro está no cromosoma ise do malfado galego. "Xa estan afeitos, malpocadiños que naceron con esa eiva", dirán dende fóra. Haberá que darlle unha volta a historia e a antropoloxía e, igual que fan os negacionistas do Triparti dos USA, dicir que en Galicia hai moitas hermidas e romerías nos cumes dos montes por que os galegos temos un cromosoma de máis, X ou Y, en negriña que nos fai tolerar o lume e o piche como nengún outro pobo, e peregrinamos polos montes e as serras, de vivos e de mortos, para que a negrura non sexa impedimento para facer a vida que facemos e, con laios e sin eles, sigamos a celebrar enchentas de bandullos en festas gatronómicas mentres perdemos o mellor que temos como pobo, a natureza e a lingua.
Non, o lume non é unha traxedia para os galegos. É algo cosustancial a nós e necesitamolo para depurar esa exuberancia que nos foi dada, de mares, ríos e fragas cheos de azul e verde. Temos demais e hai que depurar as cores da paisaxe para equilibrar. Como antigamente dicían os mariñeiros, "o mar non ten fin e nunca se acaba", agora tamén dicimolo mesmo do monte, "deixao arder que nunca se acaba, hai moito monte e moita fera agochada na maleza". Só se ardera a catedral de Santiago dirían que foi unha maldición de deus e unha gran perda. Se arde o Pindo, A Groba ou os Ancares, que máis ten. Hai moito monte e moita fera agochada que fai mal. Deixalo arder que logo ha volver a medrar a herba.
Cando hoxe escoito a radio e vexo a prensa, xa non sei si sera que alguén quere escribir unha nova historia para o noso pobo, facendonos tragar con algunha teoría negacionísta máis, ou é que somos verdadeiramente parvos.
Despois do primeiro cabreo, a razón lévame a pensar máis en que non e cuestión de cromososas en negriña, se non máis ben de tripartis autónomos que buscan negar a nosa realidade e converternos en súbditos calados e sumisos. Aproveitarse das nosas materias primas e acabar coa nosa autonomía, facéndonos dependentes e subsudiados. Dánse moitas casualidades xuntas para creer outra cousa.
Agora, hai remedio?. Coido que si. Está nas nosas mans, aínda que algúns non o saiban ou o crean.
Xa é hora de comezar co exorcismo que remate co malfado. E somos nós, os galegos os que temos que facelo, se non nalgún intre o lume e o piche acabará con nós e non valerán de nada as peregrinaxes nis as romerías.
NOVAS NA PRENSA HOXE
Ningún comentario:
Publicar un comentario