Xosé María Álvarez Blazquez
Mañán é o día das letras galegas. Estamos de festa en todo o país, e como tal non deberíamos esquecer o motivo e a orixe da festividade. Aínda que os tempos mudaron bastante dende o primeiro día das letras, agora máis que nunca é cando temos que lembrar que si non pomos empeño en valorar as nosas letras e a nosa língua, corremos o risco de perdela. Hoxe publícase máis que nunca, e podemos presumir de ter mois bos escritores que son traducidos a outras línguas e valorados fóra do país. Hai medios e unha industria arredor do libro que funciona. O futuro podería parecer seguro e vizoso. Mais, algo non cadra. Cada día son menos os falantes, segundo as estatísticas, e hai unha xeración que está a piques de desaparecer e que foi a que mantivo acesa a chama da língua nos peores tempos, superando dificultades e riscos por conservar a maior e mellor seña de identidade do noso pobo.
Mañán non é un día calquera. Temos arremuíñando no ar unha vaga dun mal vento que algúns estan aproveitando para encher os panos das súas naos e navegar en augas revoltas co vento de cara. Hai que quere facer dunha pingueira un trebón e aproveitar para pescar un peixe que ven evelenado. Toca erguela voz e dicír ben alto aqueles versos de Celso Emilio ... eu falo por que si, por que me gusta, e quero e dame a gaña...
e na praza pública, na rúa, guindar ao ar versos e palabras escritas por centos de homes e mulleres, ao longo dos séculos, para que non ficasen esquecidas impresas nun vello papel amarelado e comido pola couza.
Faremos de amplificador humán e, coas arelas dos máis novos e os folgos dos máis vellos, reivindicaremos o natural dereito e deber de falar a fala nai.
Vémonos en Baiona o sábado a partires das 19 horas.
DEITADO FRENTE Ó MAR...
Lingua proletaria do meu pobo
eu faloa porque si, porque me gusta
porque me peta e quero e dame a gana
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ó ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ó pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
fala-la fala nai,a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu faloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós estupidos,
non falo prós valeiros,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sufren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña
,berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ó mar, ise camiño...
CELSO EMILIO FERREIRO
galiza máis que nunca
ResponderEliminar