27 de febreiro do 2012
O pasado sábado 25 de febreiro A
Plataforma Pola Protección da Serra do Galiñeiro celebrou unha mesa redonda
sobre a enerxía eólica no Auditorio Municipal de Vigo.
Emilio Menéndez, enxeñeiro que desenvolveu parte da súa carreira
no desenvolvemento da enerxía eólica, e na
actualidade profesor
honorario da Universidade Autónoma e
Politécnica de Madrid, especialista en desenvolvemento sustentable, abriu a
sesión coa seguinte afirmación: “Na implantación de infraestructuras deste
tipo é necesario o consenso da poboación”
Damián Copena, profesor da
universidade de Vigo e Investigador en Economía Ecolóxica e Agroecoloxía,
fixo unha exposición sobre a expansión dos polígonos eólicos en Galicia a
partir de 1995 e a súa repercusión no mundo rural galego. Trala realización dun amplo estudo afirma que de media,
os propietarios dos terreos reciben tan só un 1% do total da
facturación.
Xosé Beiras, da asociación ecoloxista Verdegaia, falou
da repercusión negativa da enerxía
eólica no medio natural debido á falta dun Plan Eólico Galego, e denunciou a
falla de sensibilidade da Administración para tentar reducir os efectos
negativos destas instalacións.
Mariano Tomás,
activista do movemento "Contra parques eólicos de Valencia" amosou
a súa positiva experiencia de loita o longo dos
últimos oito anos.
Iván Novoa,
técnico instalador de enerxías renovables explicounos a experiencia do centro
de educación ambiental “As Corcerizas”, en Ourense, e os usos complementarios
dos recursos enerxéticos que supoñen os eólicos de pequena potencia.
Ao final os
asistentes, preto dun cento de persoas, manifestaron a súa preocupación polo
sinsentido que supón a instalación dun polígono eólico na Serra do Galiñeiro,
tal como o demostrou a mesa redonda de
máis de unha hora de duración, que seguiu ás cinco intervencións dos
relatores.
A serra do Galiñeiro está comprometida como polígono
eólico dende o ano 2009 no que foi adxudicada á empresa Terra do Vento S.L, que ten o seu
domicilio en Ourense, pero que é propiedade de Element Power España S.L. pertencente á
multinacional Element Power, cuxo único propietario é “Hudson Clean Energy
Partnes”, empresa de New Jersey, que ten un socio maioritario que é o Credit
Suisse.
Ao
contrario de paises como Dinamarca onde a enerxía eólica é explotada
comunitariamente, en España fíxose da enerxía eólica un negocio para grandes
empresas multinacionais. Ata o punto de que ao cabo de dez anos a instalación
está amortizada e os beneficios son na proporción de 12 de ingresos fronte a
2 de gastos.
En
contados casos se da unha explotación da enerxía eólica de maneira local, por
institucións públicas, pequenos propietarios ou entidades locais. Sería o que
se chama Parques Eólicos Singulares. A regulamentación dos decretos eólicos,
especialmente do de marzo do 2010, faino practicamente imposible, e a
eliminación das primas pode facer que no futuro o sector eólico se concentre
aínda máis nas mans das grandes empresas.
Os propietarios dos terreos atópanse desprotexidos fronte as empresas
e pode chegarse mesmo á expropiación aínda que
estes queiran negociar o contrato. En moitos casos os dereitos sobre os
terreos son a perpetuidade.
As
previsións en emprego e postos de
traballo das empresas eólicas non se
cumpren na maioría dos casos.
Galicia exporta a terceira parte da enerxía que produce
e pola contra ten só o 11% do seu territorio protexido ambientalmente, cando
as Directrices europeas esixen un 25 %. Na ampliación da REDE NATURA que se
está levando a cabo nestes momento, e que só pretende chegar a un 16 %,
evítanse todas as zonas con potencial eólico aínda que teñan valores
ambientais de grande importancia.
Os
estudos de impacto ambiental non pasan
de ser un trámite administrativo que en
rarísimas ocasións supuxo a non implantación dunha instalación eólica.
Como
exemplo decir que no Xistral se instalaron 30
polígonos eólicos en Lugares de Interese Comunitario (LIC), onde as
turbeiras de alto valor ambiental foron destruídas, o que implica a expulsión
á atmosfera de cantidades considerables de CO2 no proceso de degradación da
turba, xusto o contrario do que se argumenta para instalar as infraestruturas
eólicas.
|
A solución á crise enerxética non é esta, senón consumir
menos enerxía, porque só é limpa a enerxía que non se consome. E de tódolos
xeitos as necesidades enerxéticas deberan cubrirse cunha produción distribuida
máis o próximo posible aos lugares de consumo. O transporte da enerxía crea un impacto
ambiental forte pola degradación da zona
por onde pasan as liñas, e pola gran perda de enerxía no propio transporte.
A conclusión é clara: As Administracións galega e
española ubican os eólicos non nos lugares con máis vento ou con menos risco
ambiental, senon nos lugares con menos oposición social.
A Serra do Galiñeiro aparece nos mapas do I.D.A.E. como
zona non apta de vento, é a prolongación natural e xeográfica do Parque Natural
do Monte Aloia, é a unidade de paisaxe de máis valor do sur da provincia de
Pontevedra. Dada a súa orografía tan abrupta as pistas de acceso necesarias
para a instalación dos aeroxeradores e a instalación das bases dos mesmos
suporían a destrución das súas ladeiras. Os valores ecolóxicos, arqueolóxicos e
etnográficos do Galiñeiro, son sen dúbida, merecedores de protección, pois é un
corredoro ecolóxico necesario entre o Baixo Miño, a ría de Vigo e o Parque
Nacional das Illas Atlánticas... Pois ben, ningún destes argumentos ten en
conta a Administración do país, e pola contra hipotecan o futuro do territorio
en mans de empresas multinacionais. A isto só se lle pode chamar expolio do
territorio.
Para
máis información pódese consultar as nosas páxinas web:
ou contactar con:
Diego
Rodríguez 670 784
919
Pablo
Casal Núñez 627 27 68 16
Pura
González 620 055 347
Ningún comentario:
Publicar un comentario