Xa co Decreto Equino da Xunta en Vigor, comezou a conta atrás para a pervivencia nos nosos montes dos cabalos salvaxes. Para quen aínda non entenda o problema ou lle falle información, adxuntamos o seguinte artigo explicativo.
S.O.S DOS CABALOS
SALVAXES
Por que non nos
vale o Decreto Equino da Xunta e non queremos o microchip nos
cabalos salvaxes.
O 14 de xuño pasado, o
consello da Xunta de Galicia aprobou un decreto que segundo podemos
ver nos primeiros parágrafos di:
O Consello da Xunta aprobou na súa
xuntanza de hoxe un decreto da Consellería do
Medio Rural e do Mar que regula a
identificación e ordenación sanitaria dos cabalos e a
xestión dos équidos
mostrencos, que serían aqueles que deambulan en liberdade nos
espazos agrícolas e
forestais, núcleos de poboación ou vías de
comunicación sen
identificación e sen ter dono
coñecido.
Esta norma desenvolve
executivamente, de maneira axustada e axeitada á lexislación
estatal e comunitaria, todo o
relacionado coa sanidade animal, as explotacións gandeiras
e o rexistro de movementos de gando
equino, cunha especial e innovadora regulación
dos mostrencos.
Con este decreto créanse as
condicións necesarias para garantir o correcto
desenvolvemento da produción
equina en Galicia e procúrase, ao tempo, definir unha
base normativa que estableza as
condicións de convivencia entre os propietarios das
terras nas que pastan estes animais
e os gandeiros que as usan ou pretenden utilizar, e
tamén unha maior seguridade
viaria.
Despois de pasadas
xa varias manifestacións dos propietarios dos cabalos do
monte, os organizadores dos curros e asociacións ecoloxístas,
en contra do dito decreto, de moitas xuntanzas e reunións con
asociacións dos curros da provincia de Pontevedra, entre as
que podemos nomear as de Sabucedo, A Groba e O Galiñeiro como
máis salientables, entre outras; reunións cos
representantes das Comisións de Gandeiría dos tres
grupos parlamentares, PP, PSOE e BNG, científicos e
especialistas e representantes dos concellos do Val Miñor e
Oia, seguimos igual ou pior que antes e, xa aprobado o Decreto
Equino, anulados os curros de este ano no Val Miñor e Oia,
atopamonos con que hai que seguir loitando e explicando os porques e
as razóns polas cales nos negamos a aceptar a desaparición
programada dos cabalos salvaxes dos nosos montes.
Cabalos
salvaxes, cabalos ceibes, burras do monte e garranos.
Galicia
conta co privilexio de ter entre a súa fauna os cabalos
salvaxes e unha raza propia, o
Pura Raza
Galega, que está en
perigo de extinción no seu estado primitivo, o salvaxe; non
así en cautividade onde se fixeron programas de cría e
se fomentou o seu uso para o lecer e a monta deportiva, con ligas e
concursos que teñen acaparado nos ultimos anos milleiros e
milleiros de euros de axudas para o seu fomento e cría en
cautividade. Programas que nos parecen ben, mais que nada teñen
que ver co problema que nos ocupa, pois ese mundo é outro, moi
distinto e afastado do das nosas burras do monte. Os
garranos que chaman os irmáns
portugueses, ( eles si entenden o problema e estános a
potenciar e protexer) non reciben axudas nin se teñen en
consideración a pesares de ser unha raza que periga no seu
estado salvaxe e que por outra parte, se di protexer.
Cabalos ceibes son todos os que andan ceibos polo monte, mais
non todos son salvaxes pois son na súa maioría
introducidos polo home con distintos fins, xa sexa para limpar o
mato, para a súa cría con fins deportivos ou
comerciais ou simplemente para que acompañen ás vacas
no monte e sexan eles e non as vacas ou os becerros os que son
atacados polos lobos, co cal as perdas económicas minimízanse,
dado o menor valor dun poldro ou unha égua ao respecto dun
xato ou unha vaca.
Burras do monte chámanselle nos montes das serras do
Galiñeiro e a Groba aos cabalos salvaxesque as habitan
ininterrumpidamente dende hai miles de anos, segundo se pon de
manifesto nos gravados rupestres que se atopan en varios lugares,
senlleiramente nos petróglifos do Outeiro dos Lameiros, na
comunidade de montes da parroquia de Santa Cristina de Sabarís,
onde é probable que estemos a ver unha escena dun primitivo
curro con escenas de monta,caza e manipulación dos cabalos
salvaxes axudados por cans, xa hai aproximadamente uns 4000 anos.
Patrimonio
Natural e Cultural.
Os cabalos salvaxes forman parte do noso patrimonio cultural e
natural. Son os protagonístas das festas etnográficas
dos curros e as rapas, festas que teñen unha grande
tradición en todo o noso país e que teñen
segundo sexa o lugar de celebración, unha características
especiais que as fan aínda máis valiosas pola
variabilidade. Non se fai igual un curro no Val Miñor que en
Sabucedo, por pór dous exemplos próximos, ou na
Capelada en Cedeira ou O Candaoso en Viveiro, por falar dos máis
salientables das provincias da Coruña e Lugo. Cada un deles
ten as súas características e o seu valor etnográfico
que hai que protexer e potenciar por moitos motivos, entre os que
podemos mencionar o potencial turístico e o ecolóxico,
que só entre estes dous serían suficientes para pensar
nunha verdadeira proteción e potenciación. Asemade son
únicos, teñen a singularidade de ser patrimonio
inmaterial dunha cultura, a galega, e van ligados as raigames máis
recuadas no tempo dos alicerces do noso ser como pobo e a nosa
ligazon coa terra, da que xurden outras características que
nos identifican e singularizan, como veñen dicindo dende vello
os nosos clásicos e reiteran os máis salientables
pensadores e escritores contemporáneos.
Son patrimonio natural por formar parte da nosa fauna autóctona
e estar documentados e valorados nos nosos montes xa polo mundo
clásico dos cronístas romanos, que fixeron grandes loas
aos seus valores polos servizos que lograban prestar na axuda ao
transporte de tropas e materiais, a pesares da súa apariencia
e físico menor, por riba de outras razas que viñan de
fóra con máis sona. Moi ben adaptados ao seu medio
físico, cun proceso evolutivo que os fai resistentes e que
permite que vivan en condicións de adaptabilidade moi
superiores a calquera outra raza. Comen toxo, aguantan as
inclemencias do tempo e cumpren unha función ecolóxica
moi importante, pois crease a seu redor unha cadea vital na que
viven acompañados de moitos seres vivos que manteñen
relacións de interdependencia. Dende paxaros ata insectos,
pequenos e grandes mamíferos como as raposas e o lobo,
plantas e flores, e o mato en xeral que se debuxa nos seus habitats
cunhas formas como coidadas polas mans dun laborioso xardineiro que
as traballa arreo tódolos días do ano. O valor do seu
traballo non ten prezo, nin hai diñeiro no mundo que o pague.
Singularidade.
Sendo un patrimonio natural e cultural moi noso, só hai en
Europa outro cabalo salvaxe que se lle poida comparar en Alemania, e
no noso caso, sendo un animal que nace e vive no monte dun xeito
natural, ten a particularidade de que ten dono e cada
propietario sabe da zona por onde se move o seu animal e tenos
marcados para coñecelos e diferencialos de outros. Os cabalos
só son manipulados pola man do home dun xeito colectivo o día
da celebración do curro. O curro celebrase no Val
Miñor dúas veces no ano, se o tempo o permite, unha en
primavera e outra no verán, co obxecto de identificar aos
poldros nacido no ano, marcalos coas marcas tradicionais herdadas
polas familias, desparasitalos e cortarlle as crinas. Antigamente as
crinas eran comercializadas e/ou utilizadas para facer cordas e
cepillos. Coa aparición dos produtos sintéticos e os
plásticos derivados do petróleo, foron perdendo valor e
hoxe en día non se aproveitan e son queimadas no lume que se
utiliza para quentar os marcos ou ferros de marcar.
Cada poldro que entra no curro e vai quedar no monte é
desparasitado e marcado. Os machos, maioritariamente, son
aproveitados polos propietarios para sacrificalos para comer, ou
vendidos a algún veciño co mesmo fin. Non entran en
ningunha cadea comercial dado o seu pouco valor e pouco peso, polo
que a súa utilización ou posible comercialización
entre veciños, non se pode considerar negocio se non máis
ben troco e depuración necesaria para o propio mantemento dos
animais no seu ecosistema. Como en outras especies salvaxes, os
machos son menos numerosos e entre eles fan unha propia selección
natural, que só mantén vivos aos máis fortes
que se encargan de fertilizar a un grande número de femias.
Tamén se fai esta selección co obxecto de que as femias
ao perder as crías tan pronto, fiquen de novo en celo e queden
preñadas para poder ter un novo poldro para o curro seguinte.
Os poldros viven pegados a súa nai arredor de catro anos sin
que está volva a recuperar o celo. Cando son rexeitados, as
femias volven a estar preparadas para parir, e a cría
convirtese nun adulto novo que renova o ciclo vital, seguindo unida
ao seu clan de por vida, na que é sempre unha matriarca a que
guía no monte ao grupo familiar composto por avoas, nais,
tias e sobriñas. Os machos andan a maior parte do ano
apartados, indo e vindo de clan en clan buscando femias fértiles
en celo e loitando entre eles cando cruzan territorios alleos
dominados por outro garañón.
As marcas.
Son os sinais que identifican ao propietario, e que só se
poñen o día do curro, que é o único día
no que é “doado” manipular os cabalos salvaxes, ao estar
acurrados despois dun traballo colectivo de moitas persoas necesarias
para levar a bon fin tal tarefa. Consisten nunha marca que se grava
cun ferro candente enriba do coiro do animal nunha das súas
ancas. Esta marca permanecerá aí toda a vida do animal,
e só será trocada por outra se este pasa a ser
propiedade de outra familia ou persoa, sendo a outra posta por riba a
que a sustitúa.Este debuxo pódese ver na anca do animal
sempre, aínda de lonxe e é un xeito de identificar ao
animal e ao propietario que ven funcionando dende sempre, non só
na nosa terra se non tamén noutros lugares do mundo, ao ser o
xeito máis fiable e económico de identificación,
por outra parte tamén utilizado con outro tipo de animais como
os touros de lidia e outros animais que viven ceibos nos montes ou en
grandes propiedades, mesturados en mandas comunais ou particulares
pero que permite a identificación ao lonxe para o manexo dos
mesmos.
As marcas son tamén un patrimonio que se está a perder,
ao desfacerse cada ano moitos propietarios dos cabalos. Moitas delas
teñen séculos de vida na propiedade dunhas familias que
manteñen vivo este patrimonio sen obter redito algún,
máis alá da carne duns poldros. Outrora esto non foi
así, e os nosos cabalos formaban parte dun comercio en feiras
e mercados, sendo domeados para traballar as terras, tirar de carros
e arados, ou servir para o transporte polas corredoiras e camiños
do país, que aínda non sabían de asfalto. Tiñan
valor comercial e como tal eran valorados e apreciados. Hoxe todo eso
é pasado, e só se manteñen no monte por
tradición e como unha débeda para cos antepasados que
nolos legaron, e aos que tantos e bos servizos prestaron axudando a
domear a terra que nos deu de comer e nos mantivo.
Valor e prezo.
Ten polo tanto o noso cabalo do monte un grande valor e moi pouco
prezo. Esta dicotomía é a que moita xente non
entende, e é a que está a levar a desaparición
paulatina e imparable dos cabalos salvaxes dos nosos montes.
Confundir valor e prezo e algo moi común cando se descoñecen
os detalles, e cando se tenta pórlle valor económico
ao que nunca se debería. O diñeiro é importante,
mais non o é todo na vida, e menos na sociedade actual onde
estamos a ver as consecuencias de deixarnos levar polo mercantilismo
e a supravaloración do material. Hai, asemade, cousas que
están moi por riba de calqueira interese particular ou
temporal que se poida dar. O patrimonio natural, unha raza de cabalo,
un pequeno insecto ou unha pequena planta, que pasa inadvertida para
nós, son entes que teñen moito máis valor que o
que se lle poida otorgar subxectivamente nun intre dado. Forman parte
dunha cadea natural, formada por elos aos que non lles coñecemos
o principio nen o remate, ensarillandose nunha madeixa de relacións
que forman o ecosistema no que vivímos e que nos da a vida.
Cando un deles desaparece, a cadea mantense, en aparencia, mais non
dun xeito igual. A perda é irreparable, e non hai diñeiro
no mundo que a poida sustituir nen trocar. O chamado efecto
volvoreta, que di que cando unha volvoreta move as azas nun lugar do
mundo, no outro estase a producir unha tormenta, ven a tentar
describir unha realidade que foi levada ao cinema en varios filmes
dos chamados de ciencia ficción, nos que se aprecia como a
manipulación do home provocando o exterminio ou manipulación
de especies levou a cataclismos que remataron co planeta. Hoxe non
fai falla acudir ao cinema nin a ciencia ficción para apreciar
as mudanzas que se teñen dado nos últimos anos polo
abuso que temos feito da natureza. O efecto invernadoiro, o cambio
climático, a contaminación dos mares e océanos,
a desaparición de especies no hai moito abondosas, son mostras
salientables da importancia e necesidade de non confundir valor e
prezo. Nós non o facemos, e por eso que valoramos os cabalos
salvaxes e consideramos que teñen moito que darnos nos nosos
montes, merecen o noso respecto e a nosa axuda para que se manteñan
aí, moitos séculos máis.
Chegados a este punto imos analizar o Decreto Equino e o que
significaría para os cabalos salvaxes. O maís doado e
ir analizando os paragráfos que encabezan este artigo, con
ese resumo do mesmo do consello da Xunta do 14 de xuño:
1º
Parágrafo
.... regula a identificación e ordenación sanitaria
dos cabalos e a
xestión dos équidos
mostrencos, que serían aqueles que deambulan en liberdade
nos
espazos agrícolas e
forestais, núcleos de poboación ou vías de
comunicación sen
identificación e sen ter
dono coñecido.
No primeiro parágrafo xa vemos a mestura que fai a Xunta ao
meter nun mesmo saco aos cabalos domésticos, mostrencos e, sen
nomealos, aos cabalos salvaxes. Fai unha concreción ao dicir
cabalos que deambulan sen identificar e sen dono coñecido,
chámalle mostrencos, e sen decilo asimila aos cabalos
salvaxes con dono e marcados, nun grupo dos que poderíamos
chamar “ilegais”, e que si necesitan certo tipo de control mais
que, coidamos nós, seguiran sendo ilegais no futuro se non se
toman outro tipo de medidas que, coa situación legal existente
antes, xa se tiñan que ter tomado.
Os cabalos salvaxes nas serras do Galiñeiro e a Groba están
marcados e identificados. Os propietarios están
rexistrados na asociacións seguintes : Asociación de
propietairos de cabalos de o curro de A Valga, Propietarios de
Cabalos do Monte de A Groba ( inclúe os curros de Torroña,
Mougás e San Cibrán), Curros de Morgadáns e
Galiñeiro. Cada asociación ten o seu rexistro legal e
estatutos, seguro de responsabilidade e listado de socios. Cada socio
está obrigado a pagar un seguro polos cabalos que ten ao seu
nome, e as súas marcas están rexistradas no libro da
asociación. Cando hai un incidente ou accidente nunha zona
concreta que abrangue ao territorio de un determino curro, avísase
ao presidente ou responsable de dita asociación que é o
encargado de informar e identificar se ese animal ou animais son da
súa responsabilidade . Non esquezamos que os animais son
salvaxes e móvense seguindo pautas que teñen que ver
coa época do ano, o clima, o estado dos montes e os pastos, o
celo e as loitas territoriais dos clans e/ou os garañóns.
E por suposto, non saben de lindes comunais nen xeográficos.
Polo tanto, úlos os mostrencos? Úlos os cabalos sen
identificar?Habelos hainos, di o refrán. Seguramente algún
pode haber en todo o país, que é moi grande, mais tamén
hai condutores sen carné e sen seguro, xente que non declara a
facenda e xente de mal vivir.Non por iso toda a sociedade é
mentada de ilegal e culpabilizada por que algún elemento dela
non cumpra as leis. É perseguido e multado o infractor, e
sinalado pola propia sociedade que non quere que paguen xustos por
pecadores. Eso mesmo pasa cos propietarios de cabalos salvaxes, que
non queren que se lles culpe a todos por que un día se atopa
nun lugar do país un que non cumpre. Que castiguen a ese, que
persigan aos infractores e ilegais, que retiren do monte os cabalos
sen marcar e que cumpran e fagan cumprir as leis. Nas serras do
Galiñeiro e da Groba as propias sociedades se encargan de que
non existan ilegais, pois eses serán os que perxudiquen a
todos e crien a fama que logo tanto costa botar abaixo.Eles fan de
polícias que controlan as súas zonas, e tentan, como
vos coñecedores do terreo e dos veciños, evitar
conflitos, non querendo dicir esto que non existan problemas e
conflitos. Ténse avanzado moito na concienciación dos
propietarios e da xente, e as asociacións están a facer
un labor que non se lle ten recoñecido o suficiente e que nós
dende aquí queremos salientar e valorar na súa xusta
medida. Aínda queda camiño por andar, mais coa axuda de
todos estáse demostrando que se mellorou moito polo interese
xeral de todos e estánse facendo as cousas ben.
2º
Parágrafo.
Esta norma desenvolve
executivamente, de maneira axustada e axeitada á lexislación
estatal e comunitaria, todo o
relacionado coa sanidade animal, as explotacións gandeiras
e o rexistro de movementos de gando
equino, cunha especial e innovadora regulación
dos mostrencos.
Efectivamente, a norma desenvolve as leis estatais e comunitarias,
pero de aplicación para os cabalos domésticos, de
explotacións extensivas e outros que houber. Nada que
obxectar. Igual que se fai con outros animais que están nas
cadeas alimenticias, vacas, ovellas, cabras. Pero nos estamos falando
de animais salvaxes, que son cabalos, e que viven e se crían
ceibos, sen manipulación nen valados que os couten nun lugar
concreto. Os que viven nun lugar concreto, dentro dun valado, e son
utlizados para desbroce controlado, cría e engorde para
produción cárnica ou uso deportivo, eses non son
salvaxes (aínda que o foran nalgún intre) nin teñen
nada que ver co que nos estamos a falar. Esa normas parécenos
que si se poden aplicar a eses animais dos que se tira un rendemento
económico X, sexa cal fora. Non entramos a analizalas nese
campo pois non é o tema das nosas preocupacións.
O
da especial e innovadora regulación dos mostrencos
, polo antedito non nos acae
tampouco. O de innovadora non sería un adxectivo a valorar
como positivo, pois esa innovación leva a paulatina
desaparición dos cabalos salvaxes, co cal en pouco tempo xa
non habería animais en estado salvaxe que regular. Se se
cumpre o decreto tal cal está diseñado, pasarían
a ser todos animais críados en explotacións extensivas,
controlados e regulados para fins concretos, como calquera outro
animal doméstico.
Aquí temos que facer unhas aclaracións a certas
singularidades que se están a dar. Por exemplo, no curro de
Sabucedo os animais foron rexistrados co microchip, dado que
houbo a obrigatoriedade imposta baixo ameaza de multa e da posible
suspensión do curro. Este curro esta declarado Festa de
Interese Nacional e interese turístico, move unha gran
cantidade de xente e de organización e recada moito diñeiro
nos distintos días de celebración. Hai un interese
crematístico, ademais de tódolos demais que se veñen
sinalando. Non temos nada contra diso. Pola contra, parécenos
ben e é un xeito de que non desaparezan os cabalos do monte e
a xente que queira mantelos, e un relevo xeracional dun grupo de
xente que sinte moito orgullo polo que está a facer e manter
vivo. Parabéns para todos eles e o noso apoio. Evidentemente
aínda estando en contra do microchip, pois como se ten dito,
non soluciona nengún dos problemas que se levan comentado,
eles tiveron que identificar os seus cabalos co microchip e tamén
coas marcas, pois son estas as que seguen a ser útiles para o
control dos animais nos montes. O seu caso, como dixemos xa, é
un dos moitos singulares que se dan por toda a xeografía do
noso país, mais ten máis defensa dado o grande valor
engadido que souberon darlle dende hai moitos anos ao seu curro e ao
seu xeito de manexar os cabalos. Sen os cartos recados no curro, os
problemas son os mesmos e eles, que participan con nós en
xuntanzas reivindicativas, tamén están por facer unha
regulación especial para os cabalos salvaxes, que non aparecen
nin se mentan en todo o Decreto Equino.
3º
Parágrafo.
Con este decreto créanse as
condicións necesarias para garantir o correcto
desenvolvemento da produción
equina en Galicia e procúrase, ao tempo, definir unha
base normativa que estableza as
condicións de convivencia entre os propietarios das
terras nas que pastan estes animais
e os gandeiros que as usan ou pretenden utilizar, e
tamén
unha maior seguridade viaria.
Con este decreto o único que se crea é un grande
problema e unha condea dos cabalos salvaxes a desaparecer. Fálase
de propietarios das terras nas que pastan estes animais e de
gandeiros que as usan. Maticemos. Propietarios son maioritariamente
as Comunidades de Montes. Nada que obxectar. Apoiamos as súas
reivindicacións en contra da nova Lei de Montes que tantos
atrancos pon e que, tamén lles crea grandes problemas para
subsistir como tales. Faríanos falla moito tempo para analizar
ese tema, que noutro intre tamén tocaremos, pois afecta moi
directamente a outro patrimonio singular dos galegos que non debemos
perder. As Comunidades de Montes teñen todo o dereito do mundo
a mandar nas súas terras, mais tamén non deben esquecer
que teñen certas obrigas derivadas da súa propia
natureza e que nalgúns casos están perdendo. Estamos
nun mundo que sufre grandes transformacións en pouco tempo e é
necesario un tempo de adaptación para todos que, as veces,
leva a pequenos erros e disfuncións que coidamos entre todos
temos que axudar a correxir. Só dicir agora que a ecoloxía
forma parte do monte como algo inmaterial que está presente e
que se debe ter en conta en calquera actividade que se realice nos
mesmos. Á fauna débeselle unha protección e un
coidado que non se pode esquecer e que debe ser compatible con
calquera outra actividade que se faga no monte, sexa produtiva ou
non. Tamén a historia e necesaria para ver e saber como o
monte e o seu uso mantivo un equilibrio coa natureza, moi necesario
para a propia subsistencia de todos.
Estamos pois ante un conflito de intereses que pode levar a
situacións paradóxicas e a enfrontamentos non
desaxados, para o cal é necesario, máis que nunca, o
entendemento e o diálogo, sempre cos referentes do pasado e a
defensa da biodiversidade. Queremos dicir con todo esto que non se
pode deixar na man dun só ente, sexa comunidade de montes,
asociación de propietarios de cabalos, empresa, etc, o
destino e fin dos nosos cabalos salvaxes. Non se pode lexislar
dicindo que os propietarios dos terreos (entendamos montes, e máis
concretamente CMVMC) van a decidir si hai cabalos salvaxes nos seus
montes, se sempre os houbo e viviron aí milleiros de anos.
Podese dar o paradoxo de que unha Comunidade de Montes decida que no
quere cabalos porque quere plantar piñeiros en todo o monte,
ou outra árbore, ou calquera outra actividade; a Comunidade de
Montes lindante non pon peros e máis outra si. Os montes
necesitarían milleiros de metros de valados e arames para
coutar o que nunca estivo coutado, póndelle portas ao monte e
deixando sen espazo vital aos cabalos. Os cabalos salvaxes non saben
de demarcacións e fronteiras, e pasan perante o ano dunhas
comunidades a outras polos espazos naturais nos que sempre vivíron.
Coutarllos sen outra razón máis que a da propiedade
“privada”, esquecendo a historia e o propio dereito natural que,
como animal salvaxe teñen, sería facelos desaparecer
como animais salvaxes singulares, e/ou reconvertilos en animais
domesticos ceibes, acoutados en rexime extensivo en lugares moi
concretos.
Neste parágrafo tamén se fala de os gandeiros que
as usan ou pretenden utilizar referíndose ás terras
onde viven estes cabalos. Os propietarios de cabalos salvaxes non
son gandeiros, nin os cabalos salvaxes son gando. Por todo o que
levamos dito, non podemos aceptar que se denominen como gandeiros aos
propietarios dos cabalos salvaxes que temos nos montes do Val Miñor.
Non hai interese económico primordial, non hai comercio como
tal, non hai beneficio económico algún por ter animais
no monte. Como exemplo dicir que estáse pagando por un poldro
entre 20 e 40 €; por unha femia fertíl, de 100 a 150 €, e
por un animal adulto para o matodoiro 50 a 100 €. Esto o ano
pasado, cando aínda había esperanzas en arranxar o
problema do microchip e seguir co sistema tradicional. Asemade, cada
propietario ten que pagar un seguro polos animais que ten rexistrados
na asociación ou curro, e máis unha cota de socio para
o mantemento da mesma. Os seguros son cada día máis
caros e as compañías aseguradoras poñen atrancos
para asegurar os cabalos e obrigan a facer outros seguros ligados aos
dos cabalos (seguros de fogar, coches, etc). Asemade habería
que engadir o prezo do microchip Supon hoxe ser propietario de
cabalos salvaxes, facer un desembolso de diñeiro que non se
recupera de nengún xeito, e asumir os riscos de que as
compañías aseguradoras non se fagan cargo, as veces,
das denuncias cando ocurre algún accidente. Caso no que o
conxunto de propietarios solidariamente se ten feito cargo dos
custes. E estamos a falar de casos reais que se teñen dado na
serra da Groba.
Temos unha grande inseguridade e falla de apoio, sumado a toda a
responsabilidade que se asume por manter unha tradición e
unha costume que mudou co tempo, mais que grazas ao esforzo destes,
-para a Xunta de Galicia-, gandeiros, se mantén viva e se
tenta legar ás xeracións vindeiras.
Non estamos a falar de gandeiros. Non estamos entre tratantes ou
comerciantes de gando. Non son os cabalos salvaxes gando e como tales
hai que diferencialos e por eso non nos vale o Decreto Equino da
Xunta que está feito para outro tipo de animais e
circunstancias, alleas totalmente a dos cabalos salvaxes, garranos
ou burras do monte, protagonístas do noso patrimonio
inmaterial da festa dos curros e as rapas.
É necesario un regulamento especial, que teña en
conta todas as consideracións que tratamos neste artigo, e
que protexa un patrimonio único que desaparecera axiña
se non facemos algo entre todos para que non ocurra.
Nos curros do ano pasado vendéronse para o matadoiro o 20% dos
animais que entraron neles. Déronse de baixa como
propietarios nas asociacións e quedaron sen dono os marcos de
moitas familias que tiñan dende hai centos de anos. Esas
perdas, como o único exemplar de planta ou tartaruga que morre
nalgún lugar do mundo, non se poderán recuperar. Cada
día perdemos biodiversidade e culturas milenarias que nos
empobrecen a todos algo máis. Non podemos ficar quedos ante
estes feitos que se están a dar ao noso carón. A Xunta
de Galicia ten que escoitarnos e axudarnos a pórlle remedio a
algo que está nas sús mans. Nos brindamos o noso apoio
e traballo para conquerir consensos e buscar as canles de
comunicación necesarias entre as partes do mundo científico,
propietarios, comunidades de montes, asociacións ecoloxístas
e administracións para que non teñamos que laiarnos en
pouco tempo da perda anunciada.
Este ano non houbo curros, por primeira vez na historia coñecida,
no Val Miñor en primaveira nen os vai haber neste verán.
Agardamos que non se repita o ano que ven, e que non morra a
esperanza que temos na solución do problema. Por eso
traballaremos arreo e pedimos a solidaridade de toda a xente de ben.
Agardamos que este pequeno contributo axude a entender o problema e
aclare dúbidas a quen as tivera.
Xullo de 2012.
S.O.S. GROBA
Pola proteción do noso patrimonio Natural e Cultural
Ningún comentario:
Publicar un comentario